Peelieng( złuszczanie naskórka /skóry z następową jej regeneracją)

O wygładzaniu skóry twarzy myślały już kobiety w 1560 roku przed Chrystusem. Informację tą posiadamy dzięki papirusowi z Eber, w którym to dokładnie opisano metody usuwania zmarszczek, barwienia włosów i brwi z użyciem substancji roślinnych i minerałów ( m.in. wapień, gorczyca). W 1903 roku po raz pierwszy MacKee – lekarz dermatolog – użył fenolu do leczenia blizn potrądzikowych. Dwa lata później Kromayer zastosował obracającą się okrągłą tarkę oraz specjalną skrobaczkę w leczeniu przebarwień, blizn potrądzikowych oraz rogowacenia skóry. Jest on nazwany ojcem dermabrazji. Nowoczesną technikę dermabrazji z użyciem szybko obracającej się, okrągłej, szorstkiej szczotki została wprowadzona w 1953 roku przez Kurtin’a. Wynalazkiem ostatnich lat zastosowanym do wygładzania skóry twarzy są lasery.

Peelingi możemy podzielić:
- w zależności od głębokości na :
a. powierzchowne (do warstwy brodawkowatej skóry),
b. pośredniej grubości (do górnej części warstwy siateczkowatej skóry)
c. głębokie (do połowy warstwy siateczkowatej skóry)
- w zależności od sposobu wykonywania na :
a. mechaniczne
b. chemiczne
c. fizyczne

PEELING CHEMICZNY ( chemiczne złuszczanie, chemiczna chirurgia, peeling skóry)

Polega na nałożeniu na skórę jednego lub kilku czynników złuszczających, co powoduje zniszczenie części naskórka i / lub skóry właściwej z następową odnową komórek naskórkowych i skóry właściwej postepująca z nieuszkodzonych przydatków skóry. W zależności od czynnika chemicznego, stężenia, sposobu aplikacji oraz grubości skóry i lokalizacji zmiany, peelingi możemy podzielić na:
1. głębokie- do połowy warstwy siateczkowatej skóry
2. pośredniej grubości – do górnej części warstwy siateczkowatej skóry
3. powierzchowne –do warstwy brodawkowatej skóry

Przedstawicielami tej grupy środków są m.in. kwas trójchlorooctowy (TCA), retinol, kwas salicylowy, fenol, alfahydroksykwasy (kwasy owocowe – kwas glikolowy, mlekowy, jabłkowy, cytrynowy), a także gotowe, przygotowane z kilku składników preparaty.
Wskazania do zastosowania peelingu chemicznego to:
1. starzenie się skóry wywołane słońcem, w tym elastoza słoneczna, powierzchowne zmarszczki, przebarwienia posłoneczne, rogowacenie starcze
2. zaburzenia pigmentacji skóry, w tym melanoderma po ciąży, po stosowaniu pigułek antykoncepcyjnych, pozapalne zmiany przebarwieniowe,
3. powierzchowne blizny
4. blizny potrądzikowe, po ospie
5. dodatek po chirurgicznym face – liftingu w celu wygładzenia siatki zmarszczek

Powikłania po peelingu chemicznym można podzielić na przejściowe oraz stałe. Przykładem tych pierwszych są zmiany pigmentacji, zakażenie bakteryjne i wirusowe, zaczerwienienie poniżej 3 miesięcy, obrzęk. Powikłania z drugiej grupy to: zaczerwienienie trwające ponad 3 miesiące, przerosłe blizny, atrofia skóry, przebarwienia i odbarwienia stałe, w przypadku stosowania fenolu - objawy ogólnoustrojowe– nieprawidłowości w pracy nerek, wątroby, serca.

Najczęściej używanymi preparatami do peelingu chemicznego w medycynie estetycznej są: kwas glikolowy, kwasy trójchlorooctowe ( TCA) oraz fenol ( kwas karbolowy).

Kwas glikolowy
Obecnie jeden z najczęściej stosowanych alfahydroksykwasów. W naturze występuje w soku z trzciny cukrowej. Jego zastosowanie w niskich stężeniach powoduje efekt odświeżenia skóry, natomiast wyższe stężenia ( 50 – 70 %) - dzięki zatrzymywaniu wody - zmniejszają nadmierne rogowacenie naskórka. Można go używać seriami, z przerwami 1 – 4 tygodniowymi. Takie seryjne zastosowanie powoduje wzrost aktywności fibroblastów, zwiększenie wytwarzania kolagenu oraz elastyny co w konsekwencji przywraca skórze elastyczność i blask.




TCA
Jest to pochodna kwasu octowego. Głębokość jego działania jest zależna od zastosowanego stężenia. I tak:
1. stężenie 10 – 25 % - powoduje powierzchowny peeling
2. stężenie 26 – 50 % - peeling pośredniej głębokości
3. stężenie 51 – 75 % - głęboki peeling

Oprócz stężenia na głębokość penetracji wpływ mają inne czynniki, takie jak grubość skóry, umiejscowienie zmiany, rodzaj patologii. Największą zaleta TCA jest ich uniwersalność, tzn. u jednego pacjenta można zastosować różne stężenia w zależności od rodzaju zmian ( np. mniejsze stężenie na w okolicach oczu, większe na policzkach). Inne zalety to brak doniesień o reakcjach alergicznych na preparat, brak działania ogólnoustrojowego, brak efektu wybielania skóry ( fenol), możliwość stosowania na różne obszary ciała – klatkę piersiowa, szyję, ręce.
Powrót do pracy po peelingu średnio głębokim wynosi 5 – 7 dni, a po głębokim – około 10 dni.

Fenol
Jest środkiem najczęściej stosowanym w zabiegach głębokiego peelingu twarzy. Jego aplikacja na skórę powoduje kontrolowane oparzenie chemiczne pośredniej grubości, co po wygojeniu daje gładką napięta, młodziej wyglądającą skórę twarzy. Zmiany kliniczne obserwowane po peelingu są skutkiem zmian w naskórku i warstwie brodawkowatej, tzn. usunięcia uszkodzonej, zwyrodniałej tkanki sprężystej i zastąpienie jej nowo powstałym kolagenem i włóknami sprężystymi. Jak w każdym oparzeniu pośredniej grubości, gojenie postępuje z przydatków skóry ( gruczoły potowe, łojowe, mieszki włosowe). Regeneracja naskórka zaczyna się po 48 godzinach i trwa do 7 dni. Natomiast całkowita odnowa skóry jest obserwowana w badaniach histologicznych po 3 miesiącach. Efekt działania fenolu jest długotrwały – trwa nawet do 20 lat. Należy pamiętać, że jest to środek wchłaniany przez skórę, detoksykowany w wątrobie i wydalany przez nerki, stąd istnieją przeciwwskazania medyczne do zabiegu - cukrzyca insulinozależna, poważne choroby serca, niewydolność nerek. Inne przeciwwskazania to - pacjenci z ciemną karnacją, pacjenci po oparzeniach twarzy, pacjentki zażywające estrogeny. Możliwe powikłania po zabiegu – przebarwienia skóry, blizny przerosłe, zakażenie, przewlekły rumień.Powrót do pracy po peelingu głębokim wynosi około 10 – 14 dni.

Chirurgia Plastyczna Lek. med. Joanna Kurmanow
Absolwentka Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Poznaniu. Od 1994 roku zatrudniona na Oddziale Chirurgii Plastycznej i Rekonstrukcyjnej Kliniki Chirurgii Urazowej Akademii Medycznej w Poznaniu, obecnie na stanowisku starszego asystenta.Specjalizację I stopnia z chirurgii ogólnej uzyskała w Klinice Chirurgii Urazowej i Leczenia Oparzeń Akademii Medycznej w Poznaniu.
Chirurgią plastyczną i estetyczną zajmuje się od 1994 roku.Szkolenie specjalizacyjne w zakresie chirurgii plastycznej odbyła w renomowanych ośrodkach - we Wrocławiu oraz w Warszawie w Klinice Chirurgii Plastycznej Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. Tam też wykonywała zabiegi chirurgii rekonstrukcyjnej - m.in. rekonstrukcja piersi po mastektomii, korekcja zniekształceń pourazowych, korekcja wad wrodzonych oraz estetycznej - korekcja zmarszczek twarzy i szyi, korekcja nosa, powiek. Swoje umiejętności zawodowe doskonaliła na licznych stażach i szkoleniach w kraju i za granicą ( Oddziały Chirurgii Plastycznej w Arhus, Dania; Bristol, Wielka Brytania; Chalons s. Marne, Francja ). Podczas staży naukowych w latach 1994 -1995 na Oddziale Chirurgii Plastycznej i Rekonstrukcyjnej Szpitala Uniwersyteckiego w Bristolu brała udział w programach badawczych na temat wykorzystania skóry glicerolowanej w głębokich oparzeniach u dzieci oraz w powstawaniu Banku Skóry , części Euroskin Bank z Holandii.Jest autorem i współautorem prac naukowych na temat chirurgii plastycznej oraz leczenia oparzeń opublikowanych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz przedstawianych na licznych międzynarodowych zjazdach i sympozjach ( m.in. w Berlinie, Poznaniu, Xian ).
Po złożeniu egzaminu praktycznego i teoretycznego otrzymała dyplom specjalisty drugiego stopnia z chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej i Rekonstrukcyjnej, The International Confederation of Plastic Reconstructive and Aesthetic Surgery(IPRAS) oraz Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń.

Kontakt:
Specjalistyczny Gabinet Lekarski
ul. Gorczewskiego 7/1, Poznań
tel. od godz. 14.00: (+61) 843 50 20
KONTAKT BEZPOŚREDNI - 0504 112 103
Strona autorki, jkurmanow@yahoo.com

Najczęściej zadawane pytania

Podobne artykuły:

Ile kalorii ma drożdżówka z kruszonką i śliwkami
Wersja do druku