Rodzice w separacji

Kiedy kończy się związek, zarówno mąż jak i żona czują się nieszczęśliwi, każde na swój sposób. Każde z małżonków stara się wytłumaczyć swojej drugiej połowie, dlaczego czuje się nieszczęśliwe, używając argumentów będących często dokładnym przeciwieństwem racji partnera. Echo historii Laury i Matteo można odnaleźć w setkach historii innych par, które już nie potrafią rozmawiać ze sobą bez sprzeczek i kłótni. Ci z czytelników, którzy przeżywają właśnie podobny kryzys w swoich związkach, wiedzą doskonale, jak silne uczucie desperacji może on wywołać.

Inni – krewni, przyjaciele, współpracownicy – prawdopodobnie będą starali się wam pomóc, jednak mogą pogorszyć tylko sytuację, mówiąc, co powinniście zrobić, udzielając rad typu: „Lepiej zrobicie, rozwodząc się” albo „Powinniście zostać razem dla dobra dzieci”. Te i inne rady osób postronnych mogą uczynić więcej szkody niż pożytku, gdyż wypowiadają je ludzie, którzy nie potrafią wystarczająco dogłębnie zanalizować waszych potrzeb i problemów. Pary, które postanowiły rozwiązać swoje problemy poprzez separację lub rozwód, będą musiały stoczyć w Sądzie batalię, po której jeden z małżonków będzie zwycięzcą, a drugi zwyciężonym. Jeśli adwokaci nie pomogą w negocjacjach i para „zaplącze się” w systemie prawnym, małżonkowie stracą wiele: miłość, wzajemne zaufanie, przyjaźń, zdolność porozumienia oraz bez wątpienia mnóstwo pieniędzy.

Jednak ich dzieci stracą dużo więcej. Wiele spośród dzieci par pozostających w separacji bądź rozwiedzionych traci kontakt z jednym z rodziców, bardzo często z ojcem. Młodsze zazwyczaj sądzą, że odejście z domu jednego z rodziców jest ich winą, co może skutkować depresją i problemami z koncentracją w szkole lub agresją w stosunku do innych dzieci. Badania wykazały, że tylko niespełna połowa dzieci par pozostających w separacji lub rozwiedzionych ma regularny kontakt z rodzicem, który już z rodziną nie mieszka. A z kolei połowa z nich nie wie, gdzie mieszka nieobecny w ich codziennym życiu rodzic, zazwyczaj ojciec.

Separacja i rozwód nie zawsze jednak szkodzą dzieciom. Kluczową kwestią jest to, w jaki sposób rodzice przeprowadzają separację bądź rozwód i w jaki sposób tłumaczą swoim pociechom zaistniałą sytuację. Wiele par znajdujących się w separacji przyznaje, że nie może dojść do porozumienia co do przyszłości swoich dzieci, gdyż nie potrafi rozmawiać ani podejmować wspólnych decyzji, kiedy znajduje się pod wpływem gniewu i stresu. Lecz jeśli dwoje ludzi jest w stanie współpracować, aby nadal wspólnie pełnić rolę rodziców, dzieci znacznie łatwiej przechodzą proces separacji i rozwodu.

Laura i Matteo mają szczęście, ponieważ przyjaciółka Laury, Maria, proponuje im skorzystanie z Mediacji Rodzinnej. Czym jest Mediacja Rodzinna? Czy mediator jest doradcą rodzinnym starającym się, aby małżonkowie znów byli razem? Wiele osób ma błędne mniemanie na temat roli Mediacji Rodzinnej, dlatego też zadaniem niniejszej książki jest wyjaśnienie w sposób klarowny a zarazem sugestywny, czym ona jest. Za przykład posłuży historia Laury i Matteo. Parze tej mediatorzy pomagają odzyskać kontrolę nad własnym życiem i chronią ją przed sytuacją, w której musiałaby ona zaakceptować decyzje narzucone przez adwokatów i sędziów. Mediatorzy pomagają każdemu z małżonków rozmawiać i słuchać, co ma do powiedzenia druga strona – bez użycia krzyku – oraz rozważyć możliwe opcje co do przyszłości rodziny.

Mediacja pomaga parom w separacji uświadomić sobie fakt, że współmałżonkowie nadal są rodzicami, pomimo że każdy żyje na własny rachunek. Dzieci potrzebują obojga rodziców, niezależnie od tego, czy żyją oni razem czy osobno. Laura i Matteo mają potrzebę wyrażenia swego gniewu i rozczarowania nieudanym małżeństwem, ale nie za cenę wzajemnego niszczenia się. Poza tym chcą na nowo stać się możliwie najlepszymi i w pełni wartościowymi rodzicami.

Lisa Parkinson, M.A.
konsultant i pisarka
(Oksford), mediator rodzinny