Najpierw Berlin! Przed wyjazdem Bella składa deklarację: już nigdy nie wyjdzie za mąż. Niebawem jednak śle z Niemiec telegram, w którym zaprasza ojca do siebie, by poznał… jej narzeczonego, Chińczyka imieniem Wu.
Wszyscy do niej lgną, co drugi mężczyzna się w niej kocha – pełna wigoru Bella działa jak magnes. Spotyka na swej drodze sławy przedwojennej awangardy i pomaga wytyczać „nowe drogi sztuki”. Opowieść biegnie od anegdoty do anegdoty, może nie każda jest prawdziwa, ale od żadnej nie wieje nudą.
Izabela „Czajka” Stachowicz (1893–1969) – polska pisarka. Pochodziła z szanowanej rodziny żydowskiej Szwarzów, była stryjeczną wnuczką zgierskiego myśliciela żydowskiego Izuchera Mosze Szwarca (Schwarza). Kronikarka życia bohemy artystycznej międzywojnia, przyjaciółka i muza artystów i pisarzy, m.in. Witkacego, Broniewskiego, Iwaszkiewicza. Studiowała w Warszawie, Berlinie i Paryżu. Debiutowała w 1937 roku reportażem Moja podróż: Szlakiem Południa, wydanym pod pseudonimem Iza Bell. W czasie wojny znalazła się w getcie warszawskim, z którego udało jej się uciec. Pod nazwiskiem Stefania Czajka wstąpiła do partyzantki ludowej. W 1946 roku jako Izabella Gelbard wydała tom poezji Pieśni żałobne Getta. Największy rozgłos zyskały jej powieści autobiograficzne, m.in. Ocalił mnie kowal (1956), Lecę w świat (1958), Małżeństwo po raz pierwszy (1962), Nigdy nie wyjdę za mąż (1966), Dubo... Dubon... Dubonnet (1970).