Wśród kryteriów rozpoznania migreny ustalonych przez International Headache Society wymienia się przede wszystkim napady pulsującego bólu trwające od 4 do 72 godzin, zlokalizowane z reguły jednostronnie, szczególnie często w okolicach skroni.
Ból nasila się podczas codziennej aktywności. Charakterystyczne są objawy foto-, fono-, osmofobii, jak również zawroty głowy i wymioty. Napad migreny może być poprzedzony wystąpieniem tzw. aury (charakterystyczne objawy optyczne, czasami zaburzenia czucia i niedowłady).
Główny trzon profilaktyki i leczenia migreny stanowi farmakologia. Coraz więcej lekarzy i pacjentów zwraca uwagę również na korzystny wpływ metod pozafarmarkologicznych np. fizjoterapii lub akupunktury. Nie są to metody stanowiące główną formę terapii i powinny być jednym z elementów kompleksowego procesu leczenia migreny. Wytyczne amerykańskich towarzystw naukowych sugerują następujące sposoby walki z bólem tj. trening relaksujący, biofeedback kontrolowany ciepłotą ciała w skojarzeniu z treningiem relaksacyjnym i terapią kognitywno-behawioralną, oraz biofeedback pod kontrolą EMG (elektromiografii). W celu zminimalizowania ilości napadów migreny zaleca się prowadzenie aktywnego fizycznie, uregulowanego trybu życia. Ćwiczenia habituacyjne stosowane w zawrotach głowy, jak również ćwiczenia wykorzystywane przy zaburzeniach równowagi mogą być także elementem leczenia objawów migreny. W leczeniu stosuje się także masaż, którego celem jest zmniejszenie napięcia mięśni karku i grzbietu, co jest objawem towarzyszącym silnym dolegliwościom bólowym.
Niezmiernie ważnym czynnikiem w leczeniu osób chorych na migrenę jest współpraca pacjenta z zespołem terapeutycznym. Warto więc, aby pacjent był świadomy zarówno istoty choroby, jak i możliwości przeciwdziałania objawom.