Celem terapii jest wywołanie i wykorzystanie fizjologicznych reakcji organizmu na zimno. Pod wpływem niskich temperatur organizm człowieka na nowo tworzy mapę zagrożeń, infekcji, stanów zapalnych i ponownie zaczyna produkować przeciwciała, które zwalczają choroby. Po wpływem tych reakcji na nowo zostaje pobudzona naturalna ochrona immunologiczna organizmu.
Leczenie zimnem już w starożytności stosowali Egipcjanie. W V wieku p.n.e. Hipokrates zalecał hipotermię dla zmniejszenia obrzęku, krwawienia i bólu. Wprowadzenie w 1978 roku do profilaktyki leczenia krioterapii całego ciała przypisuje się Japończykowi - Toshiro Yamanchiemu. W 1980 roku zespół prof. Reinhardta Frickiego z Niemiec, zainspirowany pozytywnymi wynikami leczenia badaczy japońskich, nawiązał współpracę z ośrodkiem japońskim i przeniósł ją na grunt europejski. Polska krioterapia powstała w 1983 roku w Katedrze Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, kierowanej przez prof. dr hab. med. Zdzisława Zagrobelnego.
Krioterapia miejscowa polega na przyłożeniu specjalnego aplikatora o bardzo niskiej temperaturze do miejsca ze zmianami chorobowymi. Krioterapię można stosować na kilka sposobów - używając zimnych opatrunków, kriożelu czy okładów z jego wykorzystaniem, masaże i okłady lodem, chłodzenie termoelektryczne, komory chłodzące, zimna hydroterapia oraz chłodzenie termoelektryczne. Zabieg zamrażania i rozmrażania powtarza się kilkakrotnie w jednym cyklu, co doprowadza do zamarzania zawartości komórek, pękania błon biologicznych, a w konsekwencji destrukcji chorej tkanki.
Krioterapia miejscowa stosowana jest do leczenia łagodnych i złośliwych zmian skórnych, destrukcji łagodnych zmian nowotworowych w obrębie jamy brzusznej, zwłaszcza wątroby, zapalenia stawów, przewlekłego zapalenia kręgosłupa szyjnego, zapaleń okołostawowych i urazowych, skręceń stawów, zwalczania przewlekłego i patologicznego bólu, leczenia odruchowej i ośrodkowej spastyczności mięśni w procesie rehabilitacji neurologicznej oraz leczenia ostrych i zadawnionych urazów sportowych, i pooperacyjnych. Metoda ta popularna jest także w zabiegach odnowy biologicznej.
Przeciwwskazaniem do stosowania krioterapii są kłopoty z sercem, a w szczególności nadciśnienie.
Leczenie zimnem już w starożytności stosowali Egipcjanie. W V wieku p.n.e. Hipokrates zalecał hipotermię dla zmniejszenia obrzęku, krwawienia i bólu. Wprowadzenie w 1978 roku do profilaktyki leczenia krioterapii całego ciała przypisuje się Japończykowi - Toshiro Yamanchiemu. W 1980 roku zespół prof. Reinhardta Frickiego z Niemiec, zainspirowany pozytywnymi wynikami leczenia badaczy japońskich, nawiązał współpracę z ośrodkiem japońskim i przeniósł ją na grunt europejski. Polska krioterapia powstała w 1983 roku w Katedrze Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, kierowanej przez prof. dr hab. med. Zdzisława Zagrobelnego.
Krioterapia miejscowa polega na przyłożeniu specjalnego aplikatora o bardzo niskiej temperaturze do miejsca ze zmianami chorobowymi. Krioterapię można stosować na kilka sposobów - używając zimnych opatrunków, kriożelu czy okładów z jego wykorzystaniem, masaże i okłady lodem, chłodzenie termoelektryczne, komory chłodzące, zimna hydroterapia oraz chłodzenie termoelektryczne. Zabieg zamrażania i rozmrażania powtarza się kilkakrotnie w jednym cyklu, co doprowadza do zamarzania zawartości komórek, pękania błon biologicznych, a w konsekwencji destrukcji chorej tkanki.
Krioterapia miejscowa stosowana jest do leczenia łagodnych i złośliwych zmian skórnych, destrukcji łagodnych zmian nowotworowych w obrębie jamy brzusznej, zwłaszcza wątroby, zapalenia stawów, przewlekłego zapalenia kręgosłupa szyjnego, zapaleń okołostawowych i urazowych, skręceń stawów, zwalczania przewlekłego i patologicznego bólu, leczenia odruchowej i ośrodkowej spastyczności mięśni w procesie rehabilitacji neurologicznej oraz leczenia ostrych i zadawnionych urazów sportowych, i pooperacyjnych. Metoda ta popularna jest także w zabiegach odnowy biologicznej.
Przeciwwskazaniem do stosowania krioterapii są kłopoty z sercem, a w szczególności nadciśnienie.